ไม่ใช่ทุกการจากลา จะพาเรามาเจอกันอีก

    เราไม่รู้ว่าท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ดังลั่น...เขาไปเจอกับอะไรมา เราอาจลืมไปกระทั่งว่า ประโยคที่เราคิดน้อยไปสักหน่อย มันอาจกร่อนความรู้สึกของเขาไปครึ่งชีวิต เราจำเป็นต้องใส่ใจคนใกล้ตัว ไม่ใช่เพราะเป็นหน้าที่ แต่นั่นเพราะเขาสำคัญ เราจำเป็นต้องคิดก่อนพูด ไม่ใช่แค่เพราะเป็นเรื่องที่ควรทำ แต่มันเป็นเรื่องเปราะบางเหลือเกินสำหรับใครบางคนที่แคร์คำพูดของเรา เวลาเราน้อยเหลือเกินสำหรับการใส่ใจกันและกัน เราน่าจะให้โอกาสตัวเองในการดูแลคนใกล้ตัว ครอบครัว เพื่อน หรือคนรัก และให้โอกาสพวกเขาได้รู้ว่า การมีชีวิตร่วมกันกับเรามันน่าสนุกและสบายใจแค่ไหน ก็เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันธรรมดาวันหนึ่งของเรา อาจเป็นวันเดียวกับที่ใครบางคนแบกรักอะไรไม่ไหวอีกแล้ว...

    ถ้าการปรากฎตัวของใครบางคนหรือการเกิดขึ้นของบางสิ่งในชีวิตคือ "ของขวัญ" ความทรงจำที่ยังคงอยู่กับเราตอนนี้ ก็คงเป็นของขวัญที่พิเศษ "ไว้เจอกันนะ" ...ประโยคที่แฝงไปด้วยความหวัง และทำให้คนฟังรู้สึกดี แม้จะไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหมก็ตาม

Chapter : 1 Prepare to Shatter แด่นักตระเตรียม
Chapter : 2 For My Autumn แด่ฤดูใบไม้ร่วงในเดือนธันวาคม

- ผลงานจากเพจ Once ที่มีผู้ติดตามกว่าเจ็ดแสนคน