แงซายจอมจักรา เล่ม 4 : เพชรพระอุมา

    "ผู้กองที่รัก..."    กระแสดำรัสนั้นสั่นเครือ    "ในชีวิตของจักราช   จำได้ว่าเสียน้ำตาเพียงสองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกเมื่อราชวงศ์เทพถูกโค่น พระบิดาถูกปลงพระชนม์ พระชนนีสวรรคตกลางป่า ส่วนครั้งที่สอง คือครั้งที่คนชื่อรพินทร์ ไพรวัลย์จากไป... เป็นการจากอย่างชนิดที่ไม่ได้พบกันอีกแล้ว ผมไม่มีอะไรจะให้ผู้กองไว้ดูต่างหน้า นอกจากสิ่งนี้เท่านั้น สิ่งที่ติดตัวผมมาแต่เกิด โปรดรับไว้เถิด นี่คือสัญลักษณ์ของ 'แงซาย' หรือ 'จักราช'" รับสั่งจบ ก็ทรงถอดเหรียญทองคำที่ห้อยพระศออยู่ยัดเยียดลงในฝ่ามือของรพินทร์   

    เมื่อจอมมัคคุเทศก์แบออกดูก็ตะลึงงัน มันคือตราประจำองค์ยุพราชแห่งราชวงศ์เทพ อันทำเป็นรูปดวงสุริยากำลังเปล่งรัศมี รพินทร์ ไพรวัลย์เอง บัดนี้น้ำตาซึม เขาพิจารณาอยู่นาน ท่ามกลางความเงียบสงัดนั้น แล้วบรรจงหย่อนลงกระเป๋าเสื้อ ชิดเท้าตรง วัทยาหัตถ์อีกครั้งเป็น "พระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้า   ข้าพระบาทจะขอเก็บตราประจำพระองค์นี้ไว้กับตัวตลอดไป" ...(จากปกหลัง)

หนังสือเล่มนี้ มีเรื่องราวน่ารู้ น่าสนใจ ที่คนๆ หนึ่งทุ่มเทเกือบทั้งชีวิตของเขา เสาะแสวงค้นหา เพื่อนำความรู้และประสบการณ์ต่างๆ ที่สั่งสมมารวบรวมไว้ให้คุณได้อ่าน ได้สัมผัส บนหน้ากระดาษเหล่านี้
    -- นายวิษณุฉัตร วิเศษสุวรรณภูมิ --
บุตรชาย "พนมเทียน" และเจ้าของนามปากกา "ผาด พาสิกรณ์"