รอให้ถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว

    ข้อใหญ่ใจความที่หนังสือเล่มนี้สื่อไปถึงผู้อ่านก็คือ เด็กที่เกิดมาแล้วถูกทิ้ง ใยประสาทของเซลล์สมองจะเกิดน้อย ทำให้โง่ เรียนได้ช้า ทำอะไรไม่ค่อยเป็น เฉื่อยชา ขาดเหตุผล แต่เด็กที่ได้รับการกระตุ้นทางตา หู จมูก ลิ้น และกายให้ได้เห็น ให้ได้กลิ่น ให้ได้ยิน ให้ได้รส ให้ได้สัมผัส ตั้งแต่เกิดมาใหม่ๆ โดยเฉพาะด้วยความรักจากแม่ จะช่วยให้ใยประสาทของเซลล์สมอง งอกงาม เกิดความฉลาด เรียนรู้ได้ง่าย มีชีวิตชีวา รู้เหตุรู้ผล อันจะช่วยเป็นรากฐานให้ประเทศสามารถพัฒนาให้เจริญรุ่งเรื่องต่อไป

    แม่คือคนที่จะเลี้ยงลูกให้เป็นคนดี โดยมีคุณพ่อเป็นผู้ช่วย จะมีหน้าที่อะไรที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดมากไปกว่า...งานเลี้ยงลูก บางครอบครัวต้องทำงานทั้งคู่ เพื่อหาเงิน เพื่อสร้างบ้านหลังใหญ่โตให้กับลูกในอนาคต จึงฝากลูกไว้กับพี่เลี้ยง หรือเนอสเซอรี่ หรือตายาย ที่ไม่ค่อยมีความรู้มากนัก แต่เขาลืมไปว่า อนาคตของลูกๆ ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่ ไม่ใช่เงินเท่านั้น แต่มันคือสติปัญญา ความสามารถ ความดี คุณธรรม ที่ควรจะถูกปลูกฝังตั้งแต่แรกเกิด บางคนคิดว่า ตอนเข้าโรงเรียนแล้วค่อยปลูกฝังเขา หรือฝากความหวังไว้กับครู แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผิดพลาดมหันต์!

ตอนที่ 1 ศักยภาพ (ความสามารถเป็นไปได้) ของเด็กเล็ก
ตอนที่ 2 สภาวะเป็นจริงของการเรียนรู้ ในระยะปฐมวัย
ตอนที่ 3 สิ่งดีสำหรับเด็กเล็ก คืออะไรบ้าง
ตอนที่ 4 หลักในการฝึกเด็ก
ตอนที่ 5 บทบาทของแม่

หนังสือเรื่อง "รอให้ถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว" ตีพิมพ์ครั้งแรกในประเทศญี่ปุ่น เมื่อปี พ.ศ. 2514 และได้รับการตีพิมพ์ซ้ำอีกนับครั้งไม่ถ้วน "นายมาซารุ อิบุกะ" ท่านผู้เขียนซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทโซนี่ เกิดเมื่อปี พ.ศ. 2541 ที่เมือง นิคโค จังหวัด โทชิงิ สำเร็จการศึกษาจากคณะวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยวาเซดะ เริ่มทำงานที่สำนักวิจัยด้านโฟโตเคมี ต่อมาในปี พ.ศ.2489 ได้ก่อตั้งบริษัทโตเกียวทซูชินโคเงียว ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของบริษัทโซนี่ขึ้น และได้เปลี่ยนชื่อเป็นบริษัทโซนี่ ซึ่งมีชื่อเสียงกระจายไปทั่วโลก ปี พ.ศ. 2512 ตั้ง "สมาคมเพื่อการพัฒนาเด็กเล็ก" ซึ่งสนใจด้านการศึกษามาก รวมทั้งท่านยังดำรงตำแหน่งประธานกิตติมาศักดิ์ของบริษัทโซนี่และประธานสมาคมอีกหลายสมาคม ปัจจุบันถึงแก่กรรม

หนังสือเล่มนี้เขียนด้วยลีลาที่นุ่มนวล แต่สามารถที่จะเร้าให้เกิดความคิดที่จะปฏิวัติและพัฒนาอันยิ่งใหญ่... อิบุกะเสนอแนะว่า สิ่งที่เด็กเรียนรู้อย่างง่ายและไม่รู้ตัวในวัย 2-3 ปีแรกของชีวิตนั้น เป็นสิ่งที่ถ้าเรียนในระยะวัยเติบโตแล้วจะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก และบางสิ่งบางอย่างอาจจะไม่สามารถเรียนรู้ได้เลยในวัยเติบโต... เขาเขียนถึงเรื่องราวต่างๆ เหล่านี้ด้วยลีลาที่น่ารักและน่าอ่านที่สุด เขาเขียนหนังสือด้วยความตรงไปตรงมา ด้วยความชัดเจน อ่านเข้าใจง่าย ทุกหน้าที่เขาเขียนเป็นเรื่องจริงและดึงตัวอย่างมาจากประสบการณ์
    -- Glenn Doman --
ผู้แต่งหนังสือเรื่อง How to Teach Your Baby to Read